Context Het is warm. We gaan een overleg in over een complex traject, waarin veel ontwikkelingen meespelen en waar een hoop mensen bij betrokken zijn. De kamer waarin het overleg plaatsvindt is klein, en er is duidelijk de hele dag al gewerkt. ‘Pffff…,’ zeggen we als we binnenkomen, ‘zullen we anders het raam even openzetten, […]
Context
Het is warm. We gaan een overleg in over een complex traject, waarin veel ontwikkelingen meespelen en waar een hoop mensen bij betrokken zijn. De kamer waarin het overleg plaatsvindt is klein, en er is duidelijk de hele dag al gewerkt.
‘Pffff…,’ zeggen we als we binnenkomen, ‘zullen we anders het raam even openzetten, even wat frisse lucht erbij?’
‘Nee, helaas, de ramen kunnen hier niet open’, zegt een van de medewerkers.
Op onze verbaasde blikken vertelt hij verder: ‘Daar is het klimaatsysteem te gevoelig voor. Maar ja, ik kleed me daar gewoon maar op, alles in laagjes’.
Intussen trekt hij ook zijn sokken maar uit met een berustende glimlach op het gezicht: ‘Vandaag is het inderdaad wel héél erg warm!’
Fractaal van het patroon
Dingen worden hier van bovenaf of door een beleidsafdeling bedacht en aan iedereen opgelegd. Er is geen ruimte om samen uit te vinden hoe het voor iedereen kan werken, of hoe mensen binnen de gestelde kaders het voor zichzelf zo werkbaar mogelijk kunnen maken.
Als dat voor jou lastig is, pas je je maar aan, braaf luisteren.
Tegelijk doen mensen dit dus ook en passen ze zich aan. Zaken die raar zijn geregeld, niet passend bij wat er is, worden niet aan de kaak gesteld, maar simpelweg geaccepteerd. De dialoog opzoeken komt niet eens in ze op, of is voor sommigen intussen een gepasseerd station.
Zo blijft feedback over hoe beleidszaken in de praktijk uitpakken dus ook uit, waarmee men elkaar de kans op leren en afstemmen ontneemt.