‘Ik zeg het nu voor de derde keer: dat is het deuntje van Tetris! Dat is een hint, ik weet het zeker.’ ‘Sorry, willen jullie éven stil zijn? Zo kan ik de code niet horen. Wat zei je nou? 7-8-4-5?’ ‘Ik zei niks. Geen idee wat de code is’ ‘7-8-5-4!’ ‘Dat kan niet. Het is 8-7-2-5. Hoorde je dat? 8-7-2-5 moet het […]
‘Ik zeg het nu voor de derde keer: dat is het deuntje van Tetris! Dat is een hint, ik weet het zeker.’
‘Sorry, willen jullie éven stil zijn? Zo kan ik de code niet horen. Wat zei je nou? 7-8-4-5?’
‘Ik zei niks. Geen idee wat de code is’
‘7-8-5-4!’
‘Dat kan niet. Het is 8-7-2-5. Hoorde je dat? 8-7-2-5 moet het zijn.’
‘Jongens, even centraal, anders wordt het niets.’
‘Hoe is het eigenlijk met je nichtje? Is ze al bevallen?’
‘Hallo??!! Het Tetris-deuntje!’
Het team Finance loopt volledig vast in de escaperoom.
Veertig minuten geleden zijn ze giechelend met twee neppistolen naar binnen gegaan. De opdracht: beroof de bank door de kluis te kraken.
Het eerste kwartier luisteren ze naar elkaar, spreken elkaar aan op ‘door elkaar heen praten’ en vragen hulp aan elkaar. Precies zoals ze vooraf hebben besproken.
Maar dan neemt de druk toe en krijgt hun bekende dynamiek de overhand.
Iedereen is vooral druk met zijn eigen puzzel. Ze informeren elkaar niet over wie waar mee bezig is en verdelen het werk niet. Ze praten door elkaar heen, waar nodig gaat het volume omhoog. Niemand weet wie waar mee bezig is. Judith, de leidinggevende, probeert het overzicht te bewaren, maar de meesten horen haar allang niet meer.
De stillere teamleden haken volledig af, hopend dat anderen het oplossen. Niemand die het opmerkt. Het juiste antwoord wordt wel drie keer genoemd voordat iemand het oppikt.
De tijd tikt verder, de stress loopt op, de sfeer is om te snijden.
De effectiviteit is nul.
Ze vinden de oplossing van de escaperoom bij lange na niet.
De parallel is met hun dagelijkse werkelijkheid is schokkend: zoals het gaat in de escaperoom, gaat het elke keer als het team onder tijdsdruk staat.
‘Als de tijdsdruk toeneemt staan we allemaal stijf van de stress. Elkaar afkatten is eerder regel dan uitzondering. En als kers op de appelmoes is er altijd wel een collega die hierdoor uitvalt. Waardoor de rest nog meer onder spanning komt te staan.’ aldus Judith.
Ze hebben van alles geprobeerd om het op te lossen. Tijdens overleggen met veel geeltjes en pittige gesprekken trekken ze keer op keer dezelfde conclusie: ‘het zit hem vooral in de onderlinge afhankelijkheden’. Dus maken ze strakke afspraken over wat ze van elkaar nodig hebben en wie wanneer wat gaat opleveren.
Maar bij de eerstvolgende deadline is het weer als vanouds.
Samen met Judith zoeken we naar een andere insteek. Het idee van de escpareroom popt op: ‘We simuleren de tijdsdruk en de onderlinge afhankelijkheden. Zodat het team het ‘live’ ervaart. Dus niet erover praten in een kamertje, nee, échte exposure, ‘in vivo’.’
Eén van ons gaat mee om te observeren.
Het team ziet het ook zitten, dus twee weken later is het zover. Onder het genot van een bak koffie bespreken ze vooraf de verwachtingen en strategie om dit varkentje vakkundig te wassen.
Wat volgt is een intensief uur. Met een bedroevend resultaat.
Met het gevoel van wat er gebeurde nog vers in het geheugen, blikt het team terug op het proces. We pakken de voornemens er weer bij en bespreken wat goed ging en wat niet. We kijken naar wat de momenten waren waarop het mis ging en wat er daar gebeurde. Ze herkennen de dynamiek die ontstaat wanneer ze onder druk staan, nu ze die zojuist aan den lijve hebben ervaren. Alle illusies over het kunnen voorkomen van die dynamiek laten ze varen. Dit is gewoon wat er gebeurt, ondanks de goede intenties en afspraken.
Ook nu maken ze afspraken op basis van de lessen die ze trekken.
Maar voor het eerst gaan deze afspraken uit van ‘wat er werkelijk gebeurt’ in plaats van ‘wat zou moeten’.
Ze gaan niet langer over ‘wat zouden we eigenlijk moeten doen, wat we nu niet doen?’, maar over ‘nu we weten dat we elkaar onder druk uit het oog verliezen, wat moeten we doen wanneer dat gebeurt?’.
We spreken Judith drie maanden later weer, om te horen hoe het ze is vergaan.
Ze is superblij. Niet omdat alles ineens perfect loopt, dat is niet zo. Er zijn nog steeds rapportages te laat klaar en er worden nog steeds fouten gemaakt.
Maar ze weten wel hoe ze als team elke keer weer kunnen verbeteren, hoe ze elke deadline een stukje beter de grip op de tijd en elkaar houden.
‘Wat heeft het verschil gemaakt?’, vragen we haar.
‘Dat is simpel: écht ervaren wat we doen, zonder dat er echt iets van afhangt, en daar direct op terugkijken met elkaar. Met de stress nog lekker vers in je lijf.’
De afspraken die we daardoor maakten, waren een stuk realistischer.
‘Zonder dat aan den lijve te ervaren , zoals met deze escaperoom, hadden we dat nooit ontdekt over onszelf.’
