ContextWe zijn benaderd voor een inspiratiesessie bij een net gefuseerde, landelijk werkende beveiligingsorganisatie. Er speelt van alles: de richting is zoek, mensen durven zich niet uit te spreken, maar begrijpen elkaar ook niet. Iedereen werkt echt hard voor de klant, maar intern proberen mensen elkaar liever zoveel mogelijk te ontwijken. Eens in het jaar organiseren […]
Context
We zijn benaderd voor een inspiratiesessie bij een net gefuseerde, landelijk werkende beveiligingsorganisatie. Er speelt van alles: de richting is zoek, mensen durven zich niet uit te spreken, maar begrijpen elkaar ook niet. Iedereen werkt echt hard voor de klant, maar intern proberen mensen elkaar liever zoveel mogelijk te ontwijken.
Eens in het jaar organiseren ze een dag waarin iedereen bij elkaar is. Ze willen vooral een leuke dag. En daarvoor hebben ze ons benaderd. In de voorgesprekken lijkt er enthousiasme om ludieke vormen te combineren met werken aan verbetering. Maar het is allemaal wel heel spannend, voelen we. Wat nu eigenlijk hun gewenste uitkomst van de dag is, blijft vaag. De eerste alarmbelletjes gaan aan.
Op basis van de voorgesprekken maken we een voorstel, een ‘praatplaatje’ met veel opties om verder te bespreken. Juist omdat het zo vaag was.
Dat we de plank knap mis hebben geslagen blijkt als we feedback krijgen: ‘het was niet leuk genoeg, er was teveel serieuze inhoud’. Eén van de zinnen die we zowel in de mail als telefonisch horen, laat feilloos zien waarom we niet matchen:
‘Jullie leggen wel heel veel verantwoordelijkheid neer bij de deelnemers. Kunnen jullie zelf niet wat meer richting geven?’
Fractaal van het patroon
De zorg voor hun mensen is hoog (‘dat kunnen ze niet aan’), samen met het gevoel dat je als MT hen moet beschermen door ze niet te overbelasten. Het MT ziet niet in dat ze hiermee voorzichtigheid, en dus onduidelijkheid, in stand houden. Het echt spannend laten worden gaan ze liever uit de weg. Waarmee ze de groei van de organisatie beperken, door dat wat er is, niet bespreekbaar te maken.
Uiteraard zit hier ook een patroon van ons in: we willen graag de eigen kracht van een organisatie gebruiken, en daarvoor hebben we een heldere gewenste uitkomst nodig. En die kwam maar niet van de grond. Hadden we dat gelijk bespreekbaar gemaakt, dan hadden we al snel samen geconcludeerd dat dit geen match made in heaven was.