— blog door associate Hedi Visscher — Met gewichten in mijn handen sta ik met lotgenoten voor een scherm waarop twee stralend fitte mensen uitleggen wat ik moet doen. Iets met armen heen en weer zwaaien en benen in een ingewikkeld patroon bewegen. Ik moet me enorm concentreren om dat voor elkaar te krijgen. Terwijl […]
— blog door associate Hedi Visscher —
Met gewichten in mijn handen sta ik met lotgenoten voor een scherm waarop twee stralend fitte mensen uitleggen wat ik moet doen. Iets met armen heen en weer zwaaien en benen in een ingewikkeld patroon bewegen. Ik moet me enorm concentreren om dat voor elkaar te krijgen.
Terwijl de instructeur dit schijnbaar moeiteloos voordoet, vertelt hij vast uitgebreid wat er hierna van ons verwacht wordt…. Huh?! Wat hij doet en wat hij zegt zijn ineens verschillend.
Direct ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd.
Al struikelend maai ik bijna mijn buurman onderuit met de gewichten. Compleet in verwarring stop ik met springen.
Het lukt me niet om te begrijpen wat hij van me verwacht zolang hij niet laat zien wat hij bedoelt. Pas als wat hij zegt en doet weer hetzelfde zijn, kan ik hem volgen.
Hij is eindelijk weer congruent: wat hij doet en wat hij zegt zijn gelijk.
Het deed me denken aan het gesprek dat ik had met Peter, leidinggevende van een ingenieursbureau. Hij probeert al jaren om zijn medewerkers meer eigenaarschap te laten tonen. Dat ze zelf dingen oppakken, risico durven nemen.
Tot nu toe zonder resultaat.
Wat hij zijn mensen vertelt is dat hij van hen verwacht dat ze meer dingen zelf op zouden pakken. Wat hij (onbewust) doet is alles zelf regelen. Hij geeft instructies over hoe ze zelf dingen kunnen aanpakken, stelt een planning op, spreekt hen aan op hun gedrag en organiseert een training, die hij met de trainer samen voorbereidt. Kortom, hij biedt weinig ruimte voor initiatief en eigenaarschap.
Net als mijn sportinstructeur, vertelt hij het ene en doet het andere.
Drie keer raden wat er gebeurt? Inderdaad, zijn medewerkers worden onzeker en laten zich meer leiden door wat hij doet dan wat hij zegt. En laten het eigenaarschap lekker bij Peter liggen. Die er vervolgens nog meer van zijn eigen energie in steekt. Zo houden ze elkaar mooi in de greep.
Het is een heel logisch en veel voorkomend patroon.
Misschien herken je het wel. Je onderneemt actie, motiveert mensen en stuurt aan, en bereikt daarmee resultaten. Daar is helemaal niets mis mee. Sterker nog, daardoor ben je waarschijnlijk op deze positie terecht gekomen.
Er is niks mis mee, tenzij je wilt dat medewerkers zelf dat eigenaarschap nemen.
Dan moet ook jij daar naar handelen. Als leidinggevende moet je daar ruimte voor geven. Af en toe op je handen blijven zitten. Niet ingrijpen, fouten laten gebeuren.
Nu denk je misschien: ‘Jaja, als ik als leidinggevende een stapje terugdoe ben ik benieuwd wat er gaat gebeuren…’
Natuurlijk! Jij bent ook verantwoordelijk voor het resultaat van jouw team. En het is ook spannend om meer achterover te leunen en op de achtergrond te blijven. Verwacht niet dat anderen meteen opveren en de ruimte gaan vullen. Dat vergt tijd. Volhouden.
Bedenk je: hoe meer controle jij neemt, hoe meer volgzaamheid je creëert.
Peter wil graag meer eigenaarschap van zijn medewerkers. Dat vraagt dus ook iets van hem; dat hij congruent is in wat hij wil (zegt) en wat hij doet. Om te beginnen dat hij zich bewust is van zijn eigen gedrag en het effect daarvan op anderen. Gewild of ongewild.
Vervolgens dat vertalen in gedrag; minder zelf oplossen, meer bij de ander laten. Voor hem is dat niet altijd even makkelijk.
Waarmee hij laat zien dat nieuw gedrag lastig kan zijn én ook veel oplevert. Niet alleen heel congruent maar ook een prachtige voorbeeldrol als je mensen mee wilt krijgen.
Benieuwd of jouw boodschap en handelen congruent zijn? Neem contact met ons op, we sparren er graag over.
—
Oh ja, mijn instructeurs roepen ook af en toe dat het best zwaar is en dat ik goed bezig ben. Tot mijn eigen verbazing werkt dat heel