Zonder pijn geen verandering

Mijn lijf kraakt en steunt. En ik doe mee met kraken en steunen. Want het is zwaar. Echt heel zwaar. “Ik wil niet! Waarom moet ik dit doen? Dit is gewoon stom. En jij, jij bent ook stom!” Ik word stevig uitgefoeterd door mijn lijf. Het valt ook niet mee. Na bijna twee maanden amper […]

Mijn lijf kraakt en steunt. En ik doe mee met kraken en steunen. Want het is zwaar. Echt heel zwaar.

“Ik wil niet! Waarom moet ik dit doen? Dit is gewoon stom. En jij, jij bent ook stom!” Ik word stevig uitgefoeterd door mijn lijf.

Het valt ook niet mee. Na bijna twee maanden amper hardlopen weer opstarten. En natuurlijk ga ik er gelijk vol in.
Niks twee minuten lopen, twee minuten rust. Dat vind ik saai. Ik kan makkelijk een half uur lopen, basisconditie is goed genoeg.

Ik loop zo hard als ik kan.

Maar ja, hierdoor komt mijn hele lijf in opstand. Ook zo hard als het kan. En probeert me op verschillende manieren het op te laten geven. Met vleien, smeken, verstandige logica. En als dat allemaal niet werkt is er altijd nog de troefkaart weerstand.

Het is alsof alles uit de kast wordt gehaald om me bij het oude te houden, mijn lijf te houden zoals het is. Want dat is in de huidige vorm prima in staat om op de bank te hangen.

Het voelt alsof ik wordt teruggetrokken door mijn lijf. En het kan behoorlijk goed aan mij trekken.

“Blijf nou gewoon bij het oude…”

Ik ken dit spel tussen mij en mijn lijf ondertussen. Het is niet de eerste keer dat ik de draad weer oppak. Ik weet dat als ik gewoon volhard en doorga met hardlopen, niet stoppen, niet opgeven, mijn lijf uiteindelijk mee gaat. En dat mijn lijf het dan ook weer fijn en leuk vindt. Sterker nog, ik vergeet dan vaak dat het wel even een strijd is geweest. Dan zijn mijn wilskracht en mijn lijf weer dikke vrienden.

Tot ik tegen mijn volgende grens aanloop.

Dan doen we deze hele riedel gewoon nog een keer.

Zo gaat het ook met veranderingen in organisaties. Het systeem ervaart een push en een pull tegelijk. De push is de wens naar het nieuwe, de pull is de wens te blijven bij het oude.

Je moet er doorheen, volharden.

Doorzetten.
En dan wordt het beter. Echt waar.

• Blog van Annemiek van Helsdingen