Ik voel de eerste druppels op mijn arm. De lucht wordt donkerder. Een vrouw pakt snel haar spullen op en loopt terug naar het huisje bij het meer. Haar man komt naar buiten, telefoon in de hand. ‘Je kan best nog even wachten, buienradar zegt dat de bui pas over een half uur komt.’ Ik […]
Ik voel de eerste druppels op mijn arm. De lucht wordt donkerder. Een vrouw pakt snel haar spullen op en loopt terug naar het huisje bij het meer. Haar man komt naar buiten, telefoon in de hand. ‘Je kan best nog even wachten, buienradar zegt dat de bui pas over een half uur komt.’
Ik weet zeker dat je dit zelf ook doet: je laten leiden door iets anders dan wat er overduidelijk is.
Als je gestrest de vakantiespullen inpakt ‘omdat alles klaar zou liggen en we hadden afgesproken dat we om 8 uur weg zouden rijden’.
Als je blijft mopperen op medewerkers die hun emails niet lezen. ‘Het staat er toch allemaal duidelijk in?’.
Of als je voor de derde keer op rij in je MT afspreekt dat jullie ‘het dit keer echt gaan doen. Afgesproken.’ Ook al weet je dat er de vorige keren heel goede redenen waren waarom het niet gebeurde.
Veel verandertrajecten ontsporen -door-op hoe het zou moeten zijn.
Er worden plannen opgesteld, punten op de horizon geschetst en acties uitgezet.
En dan is er de realiteit. Die roet-in-het-eten-gooiende dagelijkse toestand.
Mensen die anders reageren dan je vooraf had bedacht. Een bestuursbesluit dat allesbehalve de nieuwe richting laat zien. Een sleutelfiguur in je verandertraject die een nieuwe baan aanneemt. Noem het maar op.
‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans’
– John Lennon
En dan? Sta je daar met je mooie plannen.
‘We laten ons niet van de wijs brengen. We hebben goed over de plannen nagedacht. Het is allemaal geaccordeerd. We gaan het nu toch iet overboord gooien? We houden vast aan het plan…’ 
Ik hoor het je denken. En ik heb het velen horen zeggen.
Het is hetzelfde als in de regen blijven zitten omdat de buienradar zegt dat het nog droog is.
Er is een subtiel verschil tussen standvastig doorgaan met de gemaakte plannen en ‘werken met wat er is’.
Werk je met wat er is, dan gooi je ook plannen niet uit het raam omdat de dagelijkse realiteit anders is dan je bedacht had. Je neemt dat wat er echt gebeurt alleen wel serieus. Niets meer en niets minder. Je gaat niet door met je plannen ondanks wat er echt speelt, maar met wat er gebeurt.
Mét de regendruppels. Mét de nog niet klaargelegde spullen. Mét het gegeven dat medewerkers mails niet lezen. Mét het onhandige bestuursbesluit. Je beweegt mee met de realiteit, gebruikt dat als input.
Hoe?
Breng dat wat er gebeurt, wat er is, hoe men reageert, ‘in de mix’ en werk daar vandaan verder: wat betekent dit voor wat we in gedachten hadden? Moet je jullie gewenste uitkomst bijstellen? Of is die nog steeds reëel,maar zijn er andere acties nodig?
Als jullie je nooit aan afspraken houden, wat moet je dan doen om te zorgen dat jullie dit wel gaan doen? Maken jullie dan wel de goede afspraken, kloppen de deadlines wel, moeten jullie anderen inschakelen…? Of maak je gewoon geen afspraken meer, omdat jullie je er toch niet aan houden?
Kijk naar wat er echt is. En werk daar mee. Als het regent, ga naar binnen. Of accepteer dat je nat wordt.
