‘Ik heb pijn aan mijn voehoeten, zeurt L.(6).’ ‘Loop nou gewoon even door! We zijn zo weer bij een leuk paadje’. Ik zucht. Fysiek zijn de wandelingen die we in de vakantie maken uitstekend te doen. Maar mentaal raken we uitgeput. Want onze lieve zoons zijn niet vooruit te branden als het niet spannend genoeg is. ‘Hoe […]
‘Ik heb pijn aan mijn voehoeten, zeurt L.(6).’
‘Loop nou gewoon even door! We zijn zo weer bij een leuk paadje’. Ik zucht. Fysiek zijn de wandelingen die we in de vakantie maken uitstekend te doen. Maar mentaal raken we uitgeput. Want onze lieve zoons zijn niet vooruit te branden als het niet spannend genoeg is.
‘Hoe lang duurt het nog?, vraagt T.(9).
Mijn man kijkt me ongerust aan: ‘Wat is er aan de hand? Vorig jaar vonden ze het zo leuk.’
Als we daar ’s avonds onder het genot van een glaasje wijn nog eens over doorpraten, dringt het ineens tot ons door. Vorig jaar was het net zo. Ook toen klaagden de jongens steen en been als de paden niet steil omhoog liepen. Daarom waren we zo blij met al die momenten dat ze wél enthousiast voor ons uit holden.
Wat blijkt? We hebben alleen de succesmomenten onthouden.
De rest, het zeuren, steunen en puffen, hebben we vakkundig geblokkeerd uit ons geheugen.
En met die behoorlijk beperkte weergave van de werkelijkheid gingen we dit jaar op pad. Waarbij wij bovendien vast voor ze invulden dat ze er, omdat ze het toen (soms) leuk vonden, nu DUS ook zin in zouden hebben. Het gevolg? De ene teleurstelling na de andere. We stonden op het punt het hele bergwandelen met de jongens maar op te geven.
Zien we dit ook niet regelmatig gebeuren bij klanten in veranderprocessen?
Nou en of. Ook daar zien we dat zodra er een succes is behaald, die als ‘fait accompli’ wordt beschouwd en de focus verschuift naar alles wat nog niet goed genoeg is. Zeker nu we steeds meer werken met een aanpak waarin klanten experimenteren met kleine stappen.
Ik denk aan Jorik, manager bij een bouwbedrijf, die werkt aan vertrouwen met zijn medewerkers herstellen. Hij begint met uitproberen wat er gebeurt als hij eerst drie vragen stelt voor hij zelf iets vertelt. Bij de terugkoppeling vertelt hij: ‘Ja, dan heb ik die vragen gesteld en hoor ik de volgende dag alsnog via de band dat ze me niet geloven’.
Hij staat op het punt de handdoek in de ring te gooien: ‘Dit werkt dus niet’.
Wat Jorik er niet bij vertelt is wat ik hoor als ik doorvraag: dat de medewerkers bij wie hij de vragen heeft gesteld ook aangaven hoe prettig ze dat vonden. Dat ze voor het eerst het gevoel hadden dat er naar hen geluisterd werd. En ja, dat het een mooi begin was, maar ze eerst willen zien, dan geloven. Niet meer dan logisch als je nagaat dat er al jaren vertrouwensissues spelen.
Jorik was even ‘vergeten’ waar ze vandaan kwamen. Vanuit jaren wantrouwen was wat zijn medewerkers aangaven over ‘zich gehoord voelen’ een enorme winst. Net als de momenten waarop onze jongens, tegen alle verwachtingen in, als een speer gingen in de bergen. Maar omdat hij meteen verder wilde, zag hij vooral wat er allemaal nog niet goed ging.
Door de aandacht terug te richten op wat er wél beter ging, kon hij deze successen meer waarderen. Ook al waren ze nog klein.
Had hij dat niet gedaan, dan was hij blijven steken in het gevoel dat het niet goed genoeg was, dan hadden ze ook nooit groter kunnen worden.
Als wij niet oppassen willen onze kinderen over een paar jaar niet meer meer wandelen. En hebben jouw medewerkers de zin om bij te dragen aan de organisatieontwikkeling verloren.
Het valt niet mee om de kleine stappen te waarderen. En het is zo belangrijk.
Om niet meteen groter, verder en meer te willen en verwachten. Om eerst de succesmomenten te zien en vieren, ook al zijn ze nog klein. Zodat je daar vanuit verder te bouwen, in weer een volgende (kleine) stap. Juist om dat ‘groter, verder en meer’ een kans te geven.
Wij moesten de verwachting van bergwandelingen met de kinderen flink terugschroeven. Dat was even slikken, we hadden er zo’n zin in! De wandelingen die volgden werden er wel een stuk leuker van. En toch weer iets langer en meer het jaar ervoor.
Merk jij ook dat ‘de organisatie’ of ‘je medewerkers’ niet doen wat je zo graag zou willen?
Kijk dan eens of je ook te snel wilt, te hoge verwachtingen hebt. Gelet op ‘wat er is’: hoe de realiteit van nu is en waar je net vandaan komt. Focus eens op de kleine stappen die al wel de goede kant op gaan. En geniet ervan.
Je vergroot er niet alleen de kans op succes mee. Het wordt er ook een stuk aangenamer van.
