Context Het Groot MT bereidt zich gedegen voor voor de aankomende MT-tweedaagse. Wij helpen het voorbereidingsgroepje van deze IT-organisatie en ontdekken dat de term ‘groot’ niet onterecht is, want het bestaat uit 23 mensen, verdeeld over acht clusters. Het thema voor het komend jaar is ’terugblikken en de bijlen scherpen’. Aan alle clusters de vraag […]
Context
Het Groot MT bereidt zich gedegen voor voor de aankomende MT-tweedaagse. Wij helpen het voorbereidingsgroepje van deze IT-organisatie en ontdekken dat de term ‘groot’ niet onterecht is, want het bestaat uit 23 mensen, verdeeld over acht clusters.
Het thema voor het komend jaar is ’terugblikken en de bijlen scherpen’. Aan alle clusters de vraag om een presentatie voor te bereiden. Hierin geven ze een terugblik op het afgelopen jaar, delen de lessons learned en hoe ze daar komend jaar mee aan de slag gaan.
Om ‘death by powerpoint’ te voorkomen, stellen we voor om deze presentaties in kleine groepjes te doen en te rouleren. Om dit daarna in het eigen cluster weer bij elkaar te brengen.
Helaas, dat plan valt niet in goede aarde. De voorbereidingsgroep stelt unaniem:
‘Nee, subgroepen is geen optie. Iedereen moet echt álles van elkaar horen’.
Fractaal van het patroon
De organisatie is van oudsher stevig op controle en traditioneel management gericht geweest. De baas was de baas, zette de lijnen uit en de anderen vervulden hun rol daaronder, waarbij ze regelmatig terugkoppelden aan de baas over de voortgang.
De afgelopen jaren is ook hier een andere wind gaan waaien. Agile werken staat nu centraal. Ze werken met product teams die binnen de clusters aan de slag zijn. Dat werkt op zich heel prettig, maar de afstemming tussen de teams en tussen de clusters laat nog wel eens te wensen over.
Vandaar ook een tweedaagse als deze, om weer eens goed met elkaar af te stemmen en met elkaar te leren. Je ziet alleen dat het denken in de logica van een agile organisatie nog niet echt in de genen zit. Uiteindelijk wil iedereen toch het liefst op voorhand controle en zekerheid. Of in elk geval de illusie daarvan.
Het patroon dat zich met deze uitspraak toont, is die van ‘beheersing en maakbaarheid’. Het idee dat het nodig is dat echt iedereen van iedereen, alles weet van waar ‘ie mee bezig en tegenaan loopt. Dat dit de enige manier is om goed op elkaar af te stemmen.
Maar als je echt agile werkt, dan is logisch om je resources slim in te zetten, en juist niet overal en altijd bij alles aanwezig te moeten zijn.
En daarmee hebben ze een mooie casus om met elkaar mee aan de slag te gaan: hoe kunnen we veel meer echt agile werken, ook op momenten als deze?
Lees hier meer blogs, fractaaltjes of bekijk onze video’s over organistaieveranderimg van binnenuit