Context De medewerkers van de non-profit organisatie hebben het zwaar. Ze doen hun werk met hart en ziel, maar er is steeds meer verzakelijking. Inclusief alle organisatorische rompslomp. Tel daar het traject ‘Samenwerken doe je Samen’ bij op -want dat moet professioneler- en je snapt dat ze door de veranderingen hun echte werk niet meer […]
Context
De medewerkers van de non-profit organisatie hebben het zwaar. Ze doen hun werk met hart en ziel, maar er is steeds meer verzakelijking. Inclusief alle organisatorische rompslomp. Tel daar het traject ‘Samenwerken doe je Samen’ bij op -want dat moet professioneler- en je snapt dat ze door de veranderingen hun echte werk niet meer overzien. Met als gevolg dat ze af en toe de draad volledig kwijt zijn. Zo ook tijdens dit werkoverleg, waar wij zijn gevraagd om te observeren hoe ze samenwerken. Ze beginnen met een korte ronde langs de velden: waar is iedereen mee bezig? Als Peter vertelt over zijn nieuwe project, houdt Claudia het niet meer: ‘En waarom wéét ik dat niet?!?! Dat had me drie dagen werk gescheeld!!’.
‘Ja, ho even’, antwoordt Peter, ‘hoezo weet je dat niet?
Ik had je toch in de cc gezet?!’
Fractaal van het patroon
Dit is niet voor het eerst dat we frustratie rond emails horen. In deze organisatie gaat werkelijk alles via de mail. Zelfs felicitaties. Liefst met iedereen in cc. Met overvolle mailboxen als gevolg. De aanname achter al dit mailen is dat zodra jij het aan iemand hebt gemaild, het uit jouw handen is. Hup, in die van een ander. Lekker, niet meer jouw verantwoordelijkheid. Afgehandeld, volgende taak! Die instelling laat ook een dieper patroon zien, namelijk dat jij alleen verantwoordelijk bent voor jouw taak en niet voor het geheel. Als jij jouw stukje gedaan hebt, kan het feilloos over de schutting en hoef je er niets meer mee. Dus ook niet zeker stellen dat de ander het ook goed ontvangt en ermee verder kan. Laat staan dat je bespreekt hoe jouw stukje effect heeft op het grotere geheel.
En laat dát nu net de crux van professioneel samenwerken zijn.