Context Julius heeft al de hele dag een liedje in zijn hoofd: 🎼 ‘Zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen…’ 🎶 Niet zo gek, want ze hebben net twee grote tenders gewonnen voor ambitieuze bouwprojecten. Ambitieus, omdat ze barsten van de duurzame innovaties waar nog weinig ervaring mee is. Spannend èn uitdagend. Tijdens […]
Context
Julius heeft al de hele dag een liedje in zijn hoofd: 🎼 ‘Zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen…’ 🎶
Niet zo gek, want ze hebben net twee grote tenders gewonnen voor ambitieuze bouwprojecten. Ambitieus, omdat ze barsten van de duurzame innovaties waar nog weinig ervaring mee is. Spannend èn uitdagend.
Tijdens het MT deelt Carl, de directeur, dat hij vanaf komende maand de IT-structuur verder wil professionaliseren. SAP gloort aan de horizon. Julius weet uit ervaring dat zo’n implementatie altijd meer impact heeft dan je van tevoren denkt. Daarom brengt hij zijn zorgen naar voren, zeker met het oog op de nieuwe projecten.
Maar Carl wuift het weg:
‘Dit is geen extra werk, dit komt er gewoon naast.’
Een deel van de MT-tafel knikt. Een ander deel kijkt alsof ze water zien branden. En onze Julius? Die zit in die laatste groep.
Fractaal van het patroon
Carl is een bouwer in hart en nieren, met een sterk analytisch en pragmatisch denkvermogen. De vraag: ‘Kunnen we het maken?’ heeft in zijn wereld altijd maar één antwoord: ‘Yes, we can.’
Maar door de jaren heen heeft Carl geleerd dat niet álles tegelijk kan. Hij heeft zijn neiging om overal ‘ja’ op te zeggen ingetoomd door strak af te bakenen: duidelijke afdelingen, duidelijke werkprocessen, duidelijke rollen, duidelijke vergaderingen. Lekker duidelijk.
Het helpt hem en de organisatie om focus te houden. Maar met al dat compartimenteren, ziet hij over het hoofd hoe randzaken zoals IT- systemen inwerken op de rest. Het SAP-traject voelt voor hem als ‘iets dat erbij komt’, omdat het niet direct raakt aan de kern van wat hij als ‘het echte werk’ beschouwt.
Voor Carl is het alsof hij verschillende ‘aandacht en energie’-potjes heeft. Het echte werk komt uit een ander potje dan werken aan randvoorwaarden, zoals IT.
Voor Julius maakt die afbakening onzichtbaar wat de impact is: het IT-project raakt alles. Het vraagt energie, het beïnvloedt prioriteiten en samenwerking. En het zet extra druk op mensen. Voor hem is er maar één pot ‘aandacht en energie’, en daar moet alles mee gedaan worden.
En dus…?
Wat Carl en de oudgedienden kunnen leren is meer uitzoomen en naar het geheel kijken. Inclusief dat wat zij als randzaken zien. Beseffen dat dit voor anderen wél onderdeel van hetzelfde is. Door te erkennen dat nieuwe plannen invloed kunnen hebben op het overige werk en de betrokken mensen.
Bijvoorbeeld door het gesprek te openen met: Welke impact heeft dit op ons werk? Wat vraagt dit van ons?
Tips om verder te lezen
Lees ook het fractaaltje: ‘Ja lekker dan. Je mag er toch van uitgaan dat ze dat afgestemd hebben!’
Of: ‘En dan geven we de opdracht om te gaan oefenen met eigenaarschap’