Context Ook de gemeente in het westen van het land is er de afgelopen dagen druk mee geweest: het opstellen van een eigen Corona-protocol, gebaseerd op de informatie van het RIVM. Iedereen is keurig op de hoogte gesteld. De meeste mensen volgen netjes het protocol op. Zoals ook elkaar geen hand geven. Toen nog geen […]
Context
Ook de gemeente in het westen van het land is er de afgelopen dagen druk mee geweest: het opstellen van een eigen Corona-protocol, gebaseerd op de informatie van het RIVM. Iedereen is keurig op de hoogte gesteld. De meeste mensen volgen netjes het protocol op. Zoals ook elkaar geen hand geven. Toen nog geen onderdeel van het advies van het RIVM.
Corona of niet, ook vandaag ontvangt de gemeente gasten: een van de programmamanagers en een van de communicatieadviseurs hebben een afspraak met ketenpartners. Een ongemakkelijk moment ontstaat. Bij gebrek aan het gebruikelijke handjesschudden, geeft de een lichte hoofdknik, vouwt de ander de handen bij elkaar alsof ‘ie in Nepal is en geeft de ander een soort high five in de lucht.
Aan het einde van het overleg, steekt één van de bezoekers zijn hand uit als afscheid. Een hand die snel geschud wordt door de programmamanager. Anderen volgen opgelucht het voorbeeld.
Tot de communicatieadviseur aan de beurt is. Hij houdt zijn handen keurig bij zich, en zegt:
‘Ik mag geen hand geven, want ik ben communicatieadviseur.’
Fractaal van het patroon
Inhoudelijk is er rondom het Corona-virus nog niet veel aan de hand in deze gemeente, maar snelle communicatie is van belang. Veel is onbekend, wat angstig maakt. En voor de zekerheid wordt een protocol opgesteld. Waarin, zoals overigens op veel plaatsen, ‘geen handen schudden’ al werd toegevoegd aan het RIVM-advies ver voor dat er officieel bij stond. Verzonnen door communicatie. Met de beste bedoelingen: veiligheid boven alles.
Wat je vervolgens ziet, is dat de maatregel ‘geen handen schudden’ in no-time niet alleen is opgesteld dóór de communicatie-afdeling, maar daarmee ook toch net even meer van hen wordt dan van de organisatie ten dienste waarvan ze dit opschreven. En zo verschuift het eigenaarschap vakkundig weg van de oorspronkelijke eigenaar, naar de boodschapper. Ook een bekend fenomeen.
Nog een patroon dat de uitspraak toont is dat in deze organisatie een regel of procedure (in dit geval een protocol) leidend wordt, in plaats van de achterliggende gedachte. Natuurlijk mag de communicatieadviseur geen hand geven als dat inderdaad het afgesproken protocol is.
Maar niet OMDAT hij communicatieadviseur is toch zeker?! De regel wordt leidend. De oorspronkelijke bedoeling verdwijnt naar de achtergrond.
In positieve zin laat deze zin natuurlijk ook zien dat deze communicatieadviseur het belang van congruentie ziet: als we dit afspreken, moeten we het ook doen. Hopelijk spreekt hij daar de anderen daarna ook op aan. Want elke communicatie-adviseur weet: wat je doet is uiteindelijk belangrijker dan wat je zegt. Of schrijft.
Lees ook: ‘Ik wil er ook nog wel wat van vinden, heeft dat nog zin?’