Eentje uit onze eigen keuken, met de volgende uitwisseling op Slack: J (12:00 uur): ‘Hoi is het fractaaltje klaar zo? Ik wil hem er om 14.00 uit doen’ W: “Ik heb er net nog een paar stukjes in aangepast, dus als het bij mij lag kan ie eruit!”M: “Hey hoi! Ik wil er ook wat […]
Eentje uit onze eigen keuken, met de volgende uitwisseling op Slack:
J (12:00 uur): ‘Hoi is het fractaaltje klaar zo?
Ik wil hem er om 14.00 uit doen’
W: “Ik heb er net nog een paar stukjes in aangepast, dus als het bij mij lag kan ie eruit!”
M: “Hey hoi! Ik wil er ook wat van kunnen vinden, ik zat in de auto… Ik kijk wel ff snel op de website, heeft dat nog zin…?”
Context:
Een keer per maand versturen we een nieuw ‘fractaaltje’. Hogere wiskunde (nou ja…) heeft aangetoond dat het beste moment daarvoor op dinsdag rond 14:00 is. Deze kan er echter pas uit wanneer we er allemaal akkoord mee zijn, we vinden het van belang dat we er nog even een laatste check op doen voor we op ‘send’ drukken. Julia werkt deze dag vanuit huis, Wendy is op ons kantoor en Maaike zit in de auto naar een klant. We zijn allemaal druk, met onze eigen werkzaamheden binnen Gewoon aan de slag, en allemaal hebben we op dat moment onze aandacht op een ander stuk daarvan.
Klein detail: We hebben afgesproken dat we de mailings een week van tevoren klaar hebben staan om deze laatste check te kunnen maken (kuch…).
Patroon:
Om ervoor te zorgen dat doorlopende processen in onze eigen organisatie gestroomlijnd worden maken we processenafspraken met elkaar. Echter, doordat we allemaal ook druk zijn met andere zaken, in- en vooral ook extern, leven we deze processen keer op keer niet na -want prio op prio op prio stapelt zich op en tja, dan schuift alles wat niet NU hoeft op tot het wel echt moet. Hierdoor moeten er op de valreep beslissingen genomen en ontstaat er miscommunicatie.
We zijn zo gecommitteerd aan het werk aan onze eigen taken, dat we toch weer ons gezamenlijk opgestelde tijdpad uit het oog verliezen en even ‘vergeten’ dat nog even last-minute iets van de anderen vragen niet altijd kan. Maar waar we wel ook echt nog even onze bijdrage aan willen geven!
Gevolg is dat we de planningen, die we wel echt van belang vinden, dan te vaak niet nakomen en hijgend bij de eindstreep staan, lichtelijk geïrriteerd omdat we niet hebben kunnen doen wat we belangrijk vinden. Om vervolgens dit patroon nog eens te herhalen.
En wij zijn er nog wel van…. !