‘Ja maar, hoe doe ik dat dan??’ Gefrustreerd gooi ik de technische tekening van onze maatwerk-kast door de kamer. Ik snap het niet, het werkt niet soepel en ik zie niet hoe de onderdelen samen tot een werkbaar geheel gaan komen. Een ironisch glimlachje vormt zich op mijn lippen. Hoe vaak heb ik dit klanten […]
‘Ja maar, hoe doe ik dat dan??’ Gefrustreerd gooi ik de technische tekening van onze maatwerk-kast door de kamer.
Ik snap het niet, het werkt niet soepel en ik zie niet hoe de onderdelen samen tot een werkbaar geheel gaan komen.
Een ironisch glimlachje vormt zich op mijn lippen. Hoe vaak heb ik dit klanten niet horen verzuchten als we met ze aan het werk gingen in een veranderproces?
Maar goed, dit is natuurlijk heel anders. Dit is een kast.
In tegenstelling tot gedragsverandering is daar niets onvoorspelbaar of ontastbaar aan.
De tekeningen zijn op zich duidelijk. Het wordt stap voor stap uitgelegd. Zelfs met verwijzingen naar waar je nu al op moet letten voor later in het proces.
En toch.
Bij iedere stap vraag ik me af: ‘Zouden ze dit nu echt bedoelen?’
De plaatjes zijn helder, maar laten altijd ruimte voor interpretatie.
Zoals: is het normaal dat ik dit met een hamer erin moet slaan? Hoe schuif je die panelen erin als het bovenliggende plankje er ook al in zit? En hoe lossen we eigenlijk op dat we de benodigde ruimte aan de bovenkant niet hebben? Het ‘eenvoudige systeem’ volgens de website, blijkt in de praktijk nog een hoop vragen op te leveren.
In mijn zoektocht naar slimme oplossingen in de FAQ’s, stuit ik per ongeluk op een serie video’s waarin een ‘komisch’ duo voordoet hoe deze kast in elkaar gezet wordt. Nu pas vallen de stukjes op hun plek. Het is juist het zien van de handelingen, niet alleen het statische plaatje, dat me een helder beeld geeft van hoe het werkt.
De filmpjes vullen de gaten tussen de plaatjes in de instructie.
Ik zie hoe hard ze hameren: dan durf ik dat ook.
Ik zie hoe ze de panelen erin schuiven en kan opgelucht ademhalen: dat lukt hier ook wel.
Zelfs het gebrek aan ruimte aan de bovenkant weten we nu op te lossen doordat we zien hoe zij het eind erop zetten. Daar moeten we nog wel even onze eigen creativiteit voor gebruiken, maar dat lukt. Het is geen probleem meer waarvan we niet weten of het überhaupt gaat lukken. Het is een uitdaging geworden waar we wel iets voor verzinnen.
(Oh, wat haatte ik die zin vroeger: ‘Er zijn geen problemen, alleen uitdagingen’… Barf!)
Hoewel dit rigide en bewezen effectieve kastsysteem inderdaad heel anders is dan ‘onze’ verandertrajecten, ervaar ik weer eens aan den lijve hoe lastig het is om je iets voor te stellen als het nog zo abstract voor je is. En dát is bij veel van onze klanten net zo.
Met het gevoel van onzekerheid dat me overviel bij het in elkaar zetten van de kast stap ik de volgende ochtend een sessie in bij een klant. Voor hen is er geen demonstratievideo die ze kunnen volgen, hoe graag ze ook zouden willen.
Meer dan ooit heb ik begrip voor de Grote Vragen vooraf van klanten: ‘Ja maar, hoe dan??’. ‘Hoe weet ik nu of dit gaat werken??’.
Tegelijk blijft het antwoord: ‘Dat gaan we gaandeweg ontdekken, met kleine stapjes’. We hebben geen instructievideo’s voor organisatieverandering.
Juist het blijven bij de onzekerheid en daarin onderzoeken en experimenteren is zo belangrijk in deze fase. Omdat er niet al een rigide systeem is dat hier zou werken. Sterker nog: dat is meestal al meerdere keren geprobeerd en niet gelukt.
Als je een rigide en vooraf al volledig doordacht ontwerp hebt, bied dan vooral ook de demonstratievideo’s – bij wijze van spreken.
Maar als dat niet zo is, zoals in de trajecten waar wij bij betrokken zijn, zorg dan dat je voldoende aandacht en begrip hebt voor de onzekerheid die het oproept.
En zet door.
