Acht paar ogen kijken schaapachtig om zich heen. Het enige wat je hoort is geschuif op stoelen. De blikken zijn naar beneden gericht. De spanning galmt door de ruimte. Iedereen wacht tot een ander als eerste iets zegt. ‘Uhm…. ik geloof dat we allemaal niet echt antwoord hebben op je vraag….’, zegt Cyriel, het eerste […]
Acht paar ogen kijken schaapachtig om zich heen.
Het enige wat je hoort is geschuif op stoelen. De blikken zijn naar beneden gericht.
De spanning galmt door de ruimte. Iedereen wacht tot een ander als eerste iets zegt.
‘Uhm…. ik geloof dat we allemaal niet echt antwoord hebben op je vraag….’, zegt Cyriel, het eerste dappere schaap.
Dat is het startsein. De rest van de kudde buitelt over elkaar heen:
‘Wat waren ze ook alweer, onze kernprincipes? Het waren er vier, toch?’
‘Nee, we hadden er vijf. Eén ervan ging over openheid. Zeker weten.’
‘Ze waren heel goed. We hebben er goed over nagedacht. Dat weet ik nog wel…’
Het MT heeft vier weken geleden hard gewerkt om tot hun kernprincipes te komen.
Ze zijn keurig vertaald in gedragstermen. Wat dóe je als je ‘Open’ bent?
Want ze snappen heus wel dat cultuur ontstaat uit gedrag. (Lees ook: Stop met cultuur de schuld geven).
De afdeling communicatie heeft ze intussen in hippe icoontjes laten vormgeven. Zodat ze lekker herkenbaar worden.
Nu we weer bij elkaar zijn is de logische vraag: ‘En, hoe is het gegaan? Hoe hebben jullie kernprincipes in de praktijk gebracht?’
Tja, in de tussenliggende tijd was het heel druk. En dus zijn ze er nog niet aan toegekomen.
‘Het was ook wel lastig om mee te nemen naar de teams’, oppert Joop. ‘Volgens mij moeten we ze eerst koppelen aan onze lange termijndoelstellingen. Dus misschien moeten we daar nu eerst aan werken?’
Mooi niet.
We-maken-teveel-plannen-en-doen-te-weinig staat hier op de muren geschilderd. Dat was al het thema vanaf de eerste kennismaking.
Gekke Henkie als we nu weer gezellig nieuwe plannen gaan maken.
Als ze in deze organisatie iets anders willen, dan begint dat met nu iets anders doen.
Dus daar beginnen we mee. We stoffen de kernprincipes af en bespreken hoe het komt dat ze niet gedaan hebben wat ze van plan waren. En hoe ze daar verandering in aan gaan brengen. Niet volgende week, als die grote order de deur uit is. Niet morgen zelfs. NU.
Al snel zijn ze terug in de herinnering. Gelukkig. Wat we dan doen, is dat we ze als een bril opzetten om te bekijken wat er zojuist aan het begin van deze sessie gebeurde.
Ze concluderen onder meer dat de schaapachtige reactie van eerder niet echt een voorbeeld is van de openheid en voortvarendheid die ze in hun kernwaarden hebben beschreven.
Mooie eerste stap, want dit is nog steeds praten over, en niet stap 2: doen. Dus gaat iedereen aan het werk met de vraag: wat heb ik in de rest van deze sessie (en daarna) te doen om te zorgen dat ik zelf begin met handelen vanuit onze kernwaarden?
Iedereen kiest er eentje uit om nu toe te passen.
Zo gaat Cyriel zijn bedenkingen bij de kernwaarden direct uit spreken in plaats van zijn normale ‘we zien wel’. Zo vraagt hij zich af: ‘Openheid is mooi, maar hoe gaan we zorgen dat het ook respectvol blijft?’
En Joop besluit om te reageren met een onderzoekende vraag, en niet met ‘ja maar’. Want hij snapt zelf ook wel dat hij daarmee openheid soepeltjes om zeep helpt. Of de anderen hem erop willen wijzen als zijn vraag stiekem een ‘ja maar is. ‘Kan dat wel..?’ blijkt al snel een wolf in schaapskleren.
De rest van de sessie gaan ze hiermee aan de slag. En dat is drie: the proof of the pudding.
We nemen regelmatig een time-out: zijn we nu onze kernprincipes aan het doen?
Hebben we net in dit onderdeel ons eigen voornemen in de praktijk gebracht?
Is het antwoord ‘nee’, dan gaan we na wat er nodig is om daar nu, in dit gesprek, een ‘ja’ van te maken.
Is het antwoord ‘ja’ dan staan we heel kort stil bij wat dat oplevert: wat voor verschil maken ze?
Door het in het moment te doen ervaren ze hoe ze de kernprincipes op elk moment van de dag en op elke plek, met elke persoon, kunnen gebruiken.
Ook als het druk-druk-druk is. Want juist dan zijn ze van belang.
Strategie is leuk: da’s plannen maken voor gevorderden.
Maar pas bij ander gedrag verandert er ook daadwerkelijk iets. Zoals Leandro Herrero zegt: ‘Culture is simply strategy in action’.
Niet alleen praten over en plannen maken voor morgen, maar het doen. Hier en nu.
Daar begint de echte verandering.
Haha! Volgens mij waren het er drie en dan nog een why 😉