Op een van de vele ministeries die ons land rijk is, ontmoeten we Dennis. Dennis valt meteen op. Omdat hij een bak energie uitstraalt waar je Den Haag een jaar mee kan verlichten. Zijn mondhoeken lijken het concept ‘zwaartekracht’ niet te kennen: ze hangen nooit naar beneden. Hij heeft voor iedereen een glimlach of een praatje. […]
Op een van de vele ministeries die ons land rijk is, ontmoeten we Dennis.
Dennis valt meteen op. Omdat hij een bak energie uitstraalt waar je Den Haag een jaar mee kan verlichten. Zijn mondhoeken lijken het concept ‘zwaartekracht’ niet te kennen: ze hangen nooit naar beneden. Hij heeft voor iedereen een glimlach of een praatje. Je zou hem bijna irritant gaan vinden. Maar dat lukt niet, want daarvoor is hij echt te aardig.
En deze Dennis, dit prototype ‘topman’, leert op een dag een hele waardevolle les. En wij allemaal dankzij hem. Dat komt zo.
We zijn bij het betreffende ministerie te gast voor een introductie Veranderen 3.0. De groep bestaat uit gedreven project –en programmamanagers en facilitators. Dennis is geen uitzondering. Via via heeft één van hen gehoord over Veranderen 3.0. Dit leek hem interessant en prompt staan we erover te vertellen. En we laten het ze vooral ervaren. 
De hele groep is geïnteresseerd, maar Dennis spant de kroon. Uiteraard. Hij luistert intensief, naar voren leunend of driftig schrijvend. Hij stelt vragen aan ons die er echt toe doen. Hij brengt daarmee verdieping, of dwingt ons om aan te scherpen wat we precies bedoelen.
Met zijn collega’s zwengelt hij discussies aan die hun positie en rol direct raken. Niet altijd comfortabel, maar de groep ervaar het wel als nuttig.
En of het nog niet geweldig genoeg is, schuwt hij de spiegel van zelfreflectie niet. We onderzoeken met de groep: om vanuit de zeven essentiële principes te werken als project –of programmamanager, wat zou je dan meer, minder of misschien wel anders moeten doen? Ook hierin neemt Dennis het voortouw. Hij daagt zichzelf en zijn collega’s uit om geen genoegen te nemen met oppervlakkige antwoorden.
Alles bij elkaar gaan wij er zo langzaam aan van uit dat Dennis aan het einde van de bijeenkomst niet alleen ons boek meeneemt, maar ook een t-shirt laat maken met de essentiële principes erop.
Maar tot onze verbazing antwoordt Dennis ter afsluiting: “ik vind het echt helemaal geweldig en ik heb ontzettend veel geleerd deze ochtend. Dit is iets waar ik al heel lang naar op zoek ben. Maar deze manier van werken kan op ons ministerie niet. Zover zijn we nog niet.”.
We vallen even stil.
Hoe kan dit?
Wat is de onderliggende logica waardoor Dennis überfan is en tegelijk er binnen zijn organisatie geen ruimte voor ziet?
We bespreken onze verbazing met Dennis. Een collega suggereert: “het lijkt wel of je het zwart-wit bekijkt. Als we niet volledig ‘3.0’ aan de slag kunnen -en op dit moment kan dat inderdaad niet- is het blijkbaar helemaal niet mogelijk. Het is dan al snel alles of niets.”
We helpen Dennis en zijn collega’s om het ‘of-of’ paradigma los te laten en te vervangen door het ‘en-en’ paradigma: wanneer je wel gecharmeerd bent van Veranderen 3.0 EN hier volledig op inzetten is nu niet haalbaar, wat kan er alvast wel?
Door op deze manier te kijken ontstaat ruimte en kan Dennis zo vijf punten noemen die hij anders kan aanpakken. Niet in theorie, maar in de praktijk. Kleine veranderingen die verschil maken. Want dat is uiteindelijk essentieel in Veranderen 3.0.
