‘#$*&@#)!!!!!!’ Vloekend en tierend laat ik de vuilnisbak vallen. Voor de tweede keer in drie dagen schiet het in mijn rug. En die stomme vuilnisbak was nog wel leeg! Door je rug gaan is normaal het domein van manlief bij ons thuis. Maar nu, in de paar weken tussen de zomervakantie en ons vertrek naar […]
‘#$*&@#)!!!!!!’
Vloekend en tierend laat ik de vuilnisbak vallen.
Voor de tweede keer in drie dagen schiet het in mijn rug. En die stomme vuilnisbak was nog wel leeg! Door je rug gaan is normaal het domein van manlief bij ons thuis.
Maar nu, in de paar weken tussen de zomervakantie en ons vertrek naar Engeland, heb ik de twijfelachtige eer het te ervaren. Gek word ik ervan. Ik kan niks doen. Ik kan er niks áán doen.
Ik weet niet eens hoe het komt.
Hoewel… zou het komen doordat ik nu letterlijk in een ‘tussenfase’ zit?
Kort na de zomervakantie vertrekken we met het gezin voor vier maanden naar Engeland. Dat vraagt aardig wat praktische afronding én voorbereiding. Maar ook mentaal: het oude, vertrouwde loslaten om te vertrekken naar een tijd en omgeving waarin het meeste nog onbekend is.
Is het de beroemde ‘liminale’ fase? Het ‘in betwixt & in between’? Die rare tussentijd, wanneer het oude niet meer is, maar het nieuwe ook nog niet bestaat?
De fysieke pijn die ik nu ervaar, samen met de moedeloosheid…
Het lijkt sterk op wat we in die tussenfase zien in organisaties die door een verandering gaan.
Op kleine schaal, wanneer teamsamenstellingen veranderen bijvoorbeeld. Maar ook full-scale bij reorganisaties of het ontwikkelen van compleet nieuwe werkwijzen.
Het is een rot-tijd. Alles ligt overhoop, niets gaat zoals je het wilt.
Net als klanten in deze fase, wil ik dat het NU klaar is.
De chaos tussen het oude en nieuwe doet pijn. Letterlijk.
Het hoort zo ontzettend bij ‘echte’ veranderingen. Veranderingen van binnenuit (3.0 dus). Sterker nog, het is dé fase waarin de verandering echt ontstaat. Juist omdat patronen en gewoontes op losse schroeven staan, is dit de fase waarin het nieuwe zich kan vormen.
Het belangrijkste in deze fase is het verdragen van het ongemak. Het discomfort aangaan.
Vooral niet te hard vooruit willen om daar maar van af te zijn. ‘Holding the space, being comfortable with not knowing’…
Daar vindt het leren en ontwikkelen plaats.
Erbij blijven in plaats van proberen het op te lossen.
Nu ik er zelf mee geconfronteerd wordt, voel ik aan alles hoe ingewikkeld het is. Telkens ga ik toch weer te snel door, met als gevolg dat ik terug bij af ben. Zodat zelfs een lege (!) vuilnisbak me kan vloeren.
Net als in verandertrajecten, wanneer onder het mom van ‘we moeten nu echt door’ een beslissing wordt geforceerd. Helaas. Ga terug naar start, u krijgt geen € 100,-.
Pas als ik me er met veel moeite bij neerleg, mentaal en fysiek, gaat het beter.
Zoals ook gebeurde bij het MT dat met moeite accepteert dat ze voorlopig niet uit de opzet van de nieuwe organisatiestructuur komen, daar oké mee zijn en stoppen met vechten tegen hun eigen onvermogen.
Het gevolg? Binnen een paar weken ontstaat de basis van de nieuwe structuur als vanzelf. Zonder gedoe. Wie had dat gedacht?
Na een paar dagen in Engeland merk ik dat ik nergens last meer van heb.
En ik maar twijfelen of het nu echt door de stress van die tussenfase kwam.
