Denise is interim leidinggevende van een fikse afdeling bij een farmaceut. Het gaat niet goed in het team. Iedereen doet zijn werk op zich prima, maar de samenhang is ver te zoeken. Zowel tussen de werkvelden in het team, als met de strategische lijn van het MT. Onderhuidse spanningen worden niet worden uitgesproken, waardoor dit […]
Denise is interim leidinggevende van een fikse afdeling bij een farmaceut. Het gaat niet goed in het team. Iedereen doet zijn werk op zich prima, maar de samenhang is ver te zoeken. Zowel tussen de werkvelden in het team, als met de strategische lijn van het MT. Onderhuidse spanningen worden niet worden uitgesproken, waardoor dit ook blijft bestaan.
We zijn in gesprek met Denise omdat ze onze hulp heeft ingeroepen om haar team vlot te trekken. Wim en Rolf, twee teamleden zijn ook bij het gesprek. Ze beamen het beeld dat Denise schetst.
Als Denise aanvult dat er in feite vier clusters zijn binnen het team die als eilandjes opereren, vult Rolf sotto voce aan:
‘En die van ons is het belangrijkst’.
Fractaal van het patroon:
Rolf’s opmerking bevestigt exact het patroon dat Denise beschrijft: er zijn niet alleen eilandjes, maar die concurreren ook nog eens in stilte met elkaar. De vorige leidinggevende heeft hier geen sturing aan gegeven, waardoor de eilandjes autonomer zijn geworden. De status quo is bevestigd.
Wat de uitspraak van Rolf ook laat zien, is dat de mensen binnen die subgroepen (in elk geval die van Rolf) ook nog eens hele goede redenen hebben om dat zo te laten. Je gaat toch niet mengen met de lesser gods van de andere eilandjes?
En zo houden ze met elkaar het patroon mooi in stand. Niet hardop, maar fluisterend. Misschien omdat ze best weten dat het hardop zeggen betekent dat je er iets mee moet doen.
Lees ook het fractaaltje ‘Jullie leggen wel heel veel verantwoordelijkheid neer bij de deelnemers. Kunnen jullie zelf niet wat meer richting geven?’